STYLE ICONS - MARLEN DIETRICH

Η Μάρλεν Ντήτριχ (27 Δεκεμβρίου 1901 - 6 Μαΐου 1992) ήταν Γερμανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου.

Το όνομά της είναι συνώνυμο του ερωτισμού, του ανεκπλήρωτου πόθου και της διφορούμενης σεξουαλικότητας  και υπήρξε ένας από τους πιο ισχυρούς κινηματογραφικούς μύθους, ο οποίος μάγεψε και συνεχίζει να μαγεύει, γενιές και γενιές θεατών σ' όλον τον κόσμο.

Η ιστορία της ξεκινάει στο Βερολίνο στα τέλη της δεκαετίας του '20. Η Dietrich σπούδασε στη Δραματική Σχολή του μεγάλου θεατρανθρώπου της εποχής Max Reinhardt και είχε ήδη μια αξιόλογη καριέρα στο θέατρο, όταν συνάντησε τον άνθρωπο που θα άλλαζε την ζωή της. Ο Josef von Sternberg, αυστριακός σκηνοθέτης έφτασε στη Γερμανία για να γυρίσει μια από τις πρώτες ομιλούσες ταινίες του γερμανικού κινηματογράφου, τον Γαλάζιο άγγελο με πρωταγωνιστή τον Emil Jannings, έναν απο τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους ηθοποιούς εκείνης της εποχής. Ο Sternberg, αναζητώντας την συμπρωταγωνίστρια της ταινίας, ανακάλυψε την Dietrich. Το αποτέλεσμα της συνάντησής τους ήταν ένα πρόσωπο μυθικό, μια γυναίκα σύμβολο που θα σηματοδοτήσει με την παρουσία της την έννοια της θηλυκότητας? μια από τις πρώτες πραγματικές ντίβες του κινηματογράφου (το αντίπαλο δέος ήταν και θα παραμείνει η Σουηδέζα Greta Garbo, με την οποία είχαν συνυπάρξει το 1925 στην ταινία Δρόμος χωρίς χαρά, όπου η Dietrich είχε ένα μικρό ρόλο).

Ο Sternberg θα την πάρει μαζί του στην Αμερική, στην εταιρεία Paramount, θα την μεταμορφώσει σε μια ακραία ερωτική φαντασίωση και (αλλάζοντας το λουκ, το μακιγιάζ, το χτένισμα) θα πλάσει μια θεά. Στις ΗΠΑ θα γυρίσουν μαζί, μέσα σε πέντε χρόνια, 6 ταινίες που θα εδραιώσουν τον μύθο της και το 1935 οι δρόμοι τους θα χωρίσουν οριστικά. Εκείνος μακριά της θα χάσει τον δημιουργικό του οίστρο και σταδιακά θα περάσει στο περιθώριο, ενώ εκείνη κατακτώντας τον εαυτό της «θα γίνει αυτό που είναι» και θα συνεχίσει μια εκθαμβωτικά λαμπρή καριέρα, χωρίς να παραλείψει ποτέ να του στέλνει μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1969, μια κάρτα που έγραφε πάντα τα ίδια λόγια: «Δεν είμαι τίποτα χωρίς εσένα, Marlene».

Γυναίκα ανεξάρτητη, ευφυής και αντικομφορμίστρια, θα καλλιεργήσει και θα διαχειριστεί η ίδια την εικόνα της στον χώρο του θεάματος και της προβολής, αλλάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού, σε μια εποχή που οι σταρ ήταν σκλάβες στα χρυσά κλουβιά των στούντιο. Μην ξεχνάμε ότι ήταν η πρώτη γυναίκα που κάπνισε δημόσια και φόρεσε αντρικό κοστούμι.

Η Marlene, χρόνια μπροστά από την εποχή της και πέρα από τις επιταγές της μόδας, καθιέρωσε ένα στυλ απόλυτα προσωπικό, σοφιστικέ και εκλεπτυσμένο και όχι μόνον δημιουργούσε μόδα, αλλά ήταν η μόδα προσωποποιημένη. Ο όρος glamour μοιάζει να επινοήθηκε ακριβώς γι' αυτήν. Με την Dietrich η γυναικεία θηλυκότητα αποκτά μια πρωτόφαντη και εντελώς αιρετική διάσταση: καταφέρνοντας με την εικόνα της να συγκεράσει την old fashion ευαίσθητη και εύθραυστη ομορφιά των ηθοποιών του βωβού, με την αντρική αρρενωπότητα δημιούργησε έναν αινιγματικό, προκλητικό, αλλά και ακαταμάχητο σαγηνευτικό γυναικείο τύπο μιας ερμαφρόδιτης σεξουαλικότητας. Μια femme fatale «μεταλλαγμένη», τυλιγμένη σε μια διφορούμενη αύρα που ξυπνά τις κρυφές προσδοκίες και τους μύχιους πόθους αντρών και γυναικών. Είναι η πρώτη που λανσάρει το αντρικό ντύσιμο στις γυναίκες. Όμως είτε φορά μπερέ, τραγιάσκα, φράκο με μονόκλ ή στρατιωτική στολή, είτε είναι τυλιγμένη στις αιθέριες μουσελίνες, στις διαφανείς ρόμπες ή στα εκπληκτικά της ρούχα, σχεδιασμένα ειδικά γι' αυτήν από τους κορυφαίους μόδιστρους, η εικόνα της ανταποκρίνεται παντού και πάντα στον αναλλοίωτο μύθο της: απρόσιτη, απόμακρη, αγέρωχη, μοναχική, αδέσμευτη, αφεντικό του εαυτού της, μια γυναίκα μυστήριο, διάβολος μαζί και άγγελος, ένα όνειρο ασύλληπτης ομορφιάς που δεν κατέχεται από κανέναν. Ένα σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, ανέγγιχτο από τον χρόνο και στεφανωμένο από μια αινιγματική ερωτική αύρα.

Στη διάρκεια του πολέμου εγκατέλειψε τα πάντα και με συνεχείς περιοδείες στα μέτωπα των μαχών ψυχαγώγησε, (φορώντας στρατιωτική στολή φυσικά και τραγουδώντας, ανάμεσα σε άλλα και το περίφημο «Λιλί Μαρλέν»), τα συμμαχικά στρατεύματα που πολεμούσαν ενάντια στην ίδια της την πατρίδα. Στα μέσα της δεκαετίας του '50 αραιώνει τις κινηματογραφικές της εμφανίσεις και αρχίζει ουσιαστικά μια δεύτερη καριέρα ως showstar, σκηνοθετώντας η ίδια τον εαυτό της, τραγουδώντας σε μουσικές παραστάσεις και περιοδεύει σ' όλον τον κόσμο με τεράστια επιτυχία. Το 1960, έκανε τη μία και μοναδική εμφάνιση μπροστά στο κοινό της Γερμανίας.